Ο ΓΙΟΣ. Ο Μορένο Βέργκα
είναι ένα πανέμορφο παιδί που γεννήθηκε πριν από επτά χρόνια στο Μιλάνο.
Στην αρχή ήταν απολύτως υγιής. Μέσα σε λίγες ημέρες, όμως, έχασε τόσο
το φως του όσο και την ικανότητα να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Τρεις
λέξεις μόνο καταλαβαίνει, τις λέξεις που του επιτρέπουν να επιβιώσει:
σούπα, νερό, νάνι.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ. Ο 42χρονος Μασιμιλιάνο Βέργκα διδάσκει κοινωνιολογία του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Εχει τρία παιδιά, τον εννιάχρονο Τζάκοπο, τον τετράχρονο Κόζιμο και τον Μορένο. Το βιβλίο του το αφιέρωσε στους δύο πρώτους. Ο άλλος δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς ούτε να διαβάσει ούτε να καταλάβει. Η αφιέρωση δεν σημαίνει κατ’ανάγκη και ευθύνες. «Όταν αναγκαστώ να αποσυρθώ», τους λέει, «κι αν ο Μορένο βρίσκεται ακόμη δίπλα μου, θα χρειαστεί να πιαστεί από ένα χέρι για να προχωρήσει. Αν δεν είναι το δικό σας, σας ζητώ μονάχα να βρείτε ένα άλλο».
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. Ο τίτλος του είναι «Η γλυκόπικρη ζωή μου με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες» και κυκλοφόρησε προχθές στην Ιταλία από τις εκδόσεις Mondadori. Όπως σημειώνει στις πρώτες σελίδες ο συγγραφέας, «το μισό το έγραψα σε μια νύχτα και το υπόλοιπο στο τραμ, ενώ πήγαινα στη δουλειά. Με τον τρόπο αυτό συγκέντρωσα τις μυρωδιές, τις γεύσεις και τις εικόνες επτά χρόνων ζωής με τον Μορένο. Μυρωδιές ως επί το πλείστον δυσάρεστες, γεύσεις που με οδήγησαν να κάνω εμετό, εικόνες που τα μάτια μου δεν ήθελαν να δουν. Όμως τις γεύσεις τις συνηθίζεις. Οι μυρωδιές μαθαίνεις να μη σ’απασχολούν. Εχω σκεφτεί μάλιστα πως ίσως εκείνος να κρατά τον τροχό της τύχης, γιατί δεν μπορεί να δει και ο εγκέφαλός του έχει το μέγεθος βόλου. Δεν μπορώ να πω πως ο Μορένο είναι το πιάτο που προτιμώ ή ότι το άρωμά του είναι το αγαπημένο μου. Θα ήθελα όμως να κατορθώσω να τραβήξω εκείνη τη φωτογραφία που δεν μ’εγκαταλείπει ποτέ, εκείνη που μας απεικονίζει όταν κυλιόμαστε σε ένα λιβάδι. Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα τόσα κλικ που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια».
ΈΝΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ. Το 2003, σε ηλικία 76 ετών, ο Σαλβατόρε Πισκιτέλο σκότωσε με δύο πυροβολισμούς τον 39χρονο αυτιστικό γιο του για να πάψει να υποφέρει. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, αλλά ο πρόεδρος Ναπολιτάνο του απένειμε χάρη. Ο Βέργκα ελπίζει να φανεί πιο δυνατός. Αυτό που ξέρει είναι πως για να καταλάβεις τι σημαίνει αναπηρία πρέπει να έχεις ανάπηρο παιδί.
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ. «Με τον Μορένο» - λέει ο τραγικός πατέρας στην Κοριέρε – «είναι σαν να περπατάς σε ένα λιβάδι γεμάτο μαργαρίτες: δεν ξέρεις πού να βάλεις τα πόδια σου για να μην τις πατήσεις».
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ. Ο 42χρονος Μασιμιλιάνο Βέργκα διδάσκει κοινωνιολογία του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Εχει τρία παιδιά, τον εννιάχρονο Τζάκοπο, τον τετράχρονο Κόζιμο και τον Μορένο. Το βιβλίο του το αφιέρωσε στους δύο πρώτους. Ο άλλος δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς ούτε να διαβάσει ούτε να καταλάβει. Η αφιέρωση δεν σημαίνει κατ’ανάγκη και ευθύνες. «Όταν αναγκαστώ να αποσυρθώ», τους λέει, «κι αν ο Μορένο βρίσκεται ακόμη δίπλα μου, θα χρειαστεί να πιαστεί από ένα χέρι για να προχωρήσει. Αν δεν είναι το δικό σας, σας ζητώ μονάχα να βρείτε ένα άλλο».
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. Ο τίτλος του είναι «Η γλυκόπικρη ζωή μου με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες» και κυκλοφόρησε προχθές στην Ιταλία από τις εκδόσεις Mondadori. Όπως σημειώνει στις πρώτες σελίδες ο συγγραφέας, «το μισό το έγραψα σε μια νύχτα και το υπόλοιπο στο τραμ, ενώ πήγαινα στη δουλειά. Με τον τρόπο αυτό συγκέντρωσα τις μυρωδιές, τις γεύσεις και τις εικόνες επτά χρόνων ζωής με τον Μορένο. Μυρωδιές ως επί το πλείστον δυσάρεστες, γεύσεις που με οδήγησαν να κάνω εμετό, εικόνες που τα μάτια μου δεν ήθελαν να δουν. Όμως τις γεύσεις τις συνηθίζεις. Οι μυρωδιές μαθαίνεις να μη σ’απασχολούν. Εχω σκεφτεί μάλιστα πως ίσως εκείνος να κρατά τον τροχό της τύχης, γιατί δεν μπορεί να δει και ο εγκέφαλός του έχει το μέγεθος βόλου. Δεν μπορώ να πω πως ο Μορένο είναι το πιάτο που προτιμώ ή ότι το άρωμά του είναι το αγαπημένο μου. Θα ήθελα όμως να κατορθώσω να τραβήξω εκείνη τη φωτογραφία που δεν μ’εγκαταλείπει ποτέ, εκείνη που μας απεικονίζει όταν κυλιόμαστε σε ένα λιβάδι. Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα τόσα κλικ που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια».
ΈΝΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ. Το 2003, σε ηλικία 76 ετών, ο Σαλβατόρε Πισκιτέλο σκότωσε με δύο πυροβολισμούς τον 39χρονο αυτιστικό γιο του για να πάψει να υποφέρει. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, αλλά ο πρόεδρος Ναπολιτάνο του απένειμε χάρη. Ο Βέργκα ελπίζει να φανεί πιο δυνατός. Αυτό που ξέρει είναι πως για να καταλάβεις τι σημαίνει αναπηρία πρέπει να έχεις ανάπηρο παιδί.
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ. «Με τον Μορένο» - λέει ο τραγικός πατέρας στην Κοριέρε – «είναι σαν να περπατάς σε ένα λιβάδι γεμάτο μαργαρίτες: δεν ξέρεις πού να βάλεις τα πόδια σου για να μην τις πατήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου