Η ερώτηση είναι απλή και σίγουρα έχει απασχολήσει τους περισσότερους από όσους έχουν τρέξει σε αγώνες βουνού με μεγάλες υψομετρικές και απότομες κλίσεις. Σε ποιες ανηφόρες πρέπει να τρέχουμε και σε ποιες να περπατάμε?
Είναι προτιμότερο η θετική υψομετρική διαφορά να προκύπτει από μικρότερες σε μήκος αλλά «απότομες» ανηφόρες ή από μεγαλύτερες σε μήκος ανηφορικές διαδρομές;
Είναι προτιμότερο η θετική υψομετρική διαφορά να προκύπτει από μικρότερες σε μήκος αλλά «απότομες» ανηφόρες ή από μεγαλύτερες σε μήκος ανηφορικές διαδρομές;
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Colorado δημοσίευσαν μια μελέτη με τίτλο «Energetics of vertical kilometer foot races; is steeper cheaper?». Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Applied Physiology το Νοέμβριο του 2015. Οι αγώνες vertical killometer είναι αγώνες όπου οι δρομείς καλούνται να καλύψουν 1000 μέτρα θετικής υψομετρικής σε όσο το δυνατόν μικρότερη απόσταση.
Για τις ανάγκες του πειραματικού σχεδιασμού οι ερευνητές κατασκεύασαν έναν διάδρομο που είχε τη δυνατότητα να λειτουργεί σε κλίσεις έως 45%!
To δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 15 έμπειροι δρομείς ορεινού τρεξίματος. Οι δρομείς εκτέλεσαν προσπάθειες των πέντε λεπτών σε επτά διαφορετικές κλίσεις αρχίζοντας από 9,4% έως και 39,2% κλίση. Η ταχύτητα καθορίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η ανύψωση να είναι 0,35 μέτρα το δευτερόλεπτο. Η ταχύτητα αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως μια μέση ταχύτητα καθώς τα ρεκόρ των αθλητών σε αγώνες ήταν 0,56 μέτρα/δευτερόλεπτο για τους άνδρες και 0,46 για τις γυναίκες. Συνεπώς ο διάδρομος κινούνταν με υψηλότερες ταχύτητες στις χαμηλές κλίσεις και χαμηλότερες καθώς η κλίση αυξάνονταν.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι σε κλίσεις πάνω από 15% το περπάτημα είναι λιγότερο ενεργοβόρο (μικρότερη κατανάλωση ενέργειας) σε σχέση με το τρέξιμο. Η ιδανική περιοχή με την μικρότερη κατανάλωση ενέργειας ήταν μεταξύ 20% και 35% κλίση.
Αυτό έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με τα ρεκόρ σε vertical αγώνες καθώς ή μέση κλίση του αγώνα με την καλύτερη επίδοση ήταν 27,5%, ακριβώς στη μέση της περιοχής 20-35%! Εδώ φυσικά πρέπει να λάβουμε υπ” όψη ότι τα αποτελέσματα αυτά αφορούν τη συγκεκριμένη ταχύτητα και αυτό ήταν ένας από τους περιορισμούς της έρευνας.
Αξίζει να τονιστεί ότι αν και το περπάτημα έδειξε να υπερτερεί ως προς την ενεργειακή δαπάνη οι δρομείς δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να χρησιμοποιούν μια τακτική με εναλλαγές από περπάτημα σε τρέξιμο. Αυτό πιθανά να είναι επίσης αποδοτικό καθώς με την αλλαγή τακτικής επιβαρύνονται διαφορετικές μυϊκές ομάδες.
