Η φανέλα με το 4

Ναι καλά! Σιγά μην είχατε και παράπονο! Κοτζάμ φωτογραφία με διαφήμιση της Renault στη φανέλα του αθλητή που ψάχναμε, σας ανέβασα το Σάββατο, το μυαλό σας έπρεπε να πάρει στροφές και να καταλάβετε ότι η μεγάλη Γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία ήταν κάποια χρόνια χορηγός της ASVEL Villeurbanne (καλά καλά… Βιλερμπάν, για να μην ψάχνεστε), γνωστής στο απανταχού καλαθοσφαιρικό κοινό και ως «The French Celtics». Συνεπώς, κακώς ορισμένοι από εσάς ανέτρεξαν στα ρόστερ των BostonCeltics των 80ς και 90ς, ορμώμενοι από τον Σαββατιάτικο τίτλο του άρθρου «Ο Κέλτης».

Ο κύριος που ψάχναμε δεν ήταν άλλος από τον Delaney Rudd (Ντιλέινι Ραντ) του ΠΑΟΚ. Ο Delaney, που ήρθε, χωρίς ιδιαίτερες τότε περγαμηνές (έχοντας προλάβει να αγωνιστεί για λίγο στο CBA) την περίοδο 1987- 88, από την πρώτη στιγμή έδειξε τα διαπιστευτήριά του στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, όπου μεταξύ των πρώτων αγώνων που έπαιξε για το Κύπελλο Κόρατς, αντιμετώπισε την μετέπειτα ομάδα του, Βιλερμπάν, από την οποία ηττήθηκε με 80- 81. Το 1985 είχε γίνει draft από την Utah Jazzστο νούμερο 83, αλλά δεν αγωνίστηκε εκεί άμεσα, παρά μόνον την τριετία 1989- 92. Στη Θεσσαλονίκη είχε συμπαίκτη του έναν έξοχο και πολύ δυναμικό power forward, τον Mark Petway, που αργότερα έπαιξε και στον Απόλλωνα Πάτρας. Αυτός βέβαια «έφυγε» νωρίς- δολοφονήθηκε στις ΗΠΑ (για την ακρίβεια πυροβολήθηκε εν ψυχρώ), αλλά είχε προλάβει να κλέψει τις καρδιές των οπαδών του Δικεφάλου, με μία εμφάνισή του στο Βελιγράδι, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, όπου είχε διαλύσει ένα ταμπλό και είχε «κοπεί» στον καρπό από τα γυαλιά, αλλά επέστρεψε για να αγωνιστεί, μετά από τις πρώτες βοήθειες που του παρασχέθηκαν.R.I.P. Mark. 

Ο Ραντ, μετά το πέρασμά του από την Ελλάδα, επέστρεψε στο ΝΒΑ, αρχικά στους Milwaukee Bucks και αμέσως μετά στην ομάδα που τον επέλεξε στα draft, τη Utah, όντας ρεζέρβα του μεγάλου John Stockton, δίπλα στον οποίο έμαθε τα «μυστικά» του μπάσκετ. Η μεγάλη ευκαιρία τού δόθηκε στους τελικούς της Δύσης το 1992, κόντρα στο Portland. Ενώ το σκορ στη σειρά των αγώνων ήταν 2-0 υπέρ της παρέας του Clyde Drexler και το τρίτο παιχνίδι όδευε προς νέα νίκη των Blazers, ο John Stocktonτραυματίστηκε στο μάτι, με αποτέλεσμα να δώσει τη θέση του στον ήρωά μας. Ο Delaney ανταποκρίθηκε πολύ καλά στα 24 λεπτά που αγωνίστηκε, με δικό του τρίποντο έστειλε τον αγώνα στην παράταση, όπου τελικώς η ομάδα του ηττήθηκε, αλλά απέδειξε ότι ο φυσικός χώρος του ήταν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, σκοράροντας 8 πόντους μοιράζοντας εννιά τελικές πάσες και κάνοντας ένα μόλις λάθος. Αυτά βλέποντας οι Portland τον επέλεξαν στο ρόστερ τους για την επόμενη χρονιά, όπου πρόλαβε να παίξει κάπου 15 παιχνίδια.

Ο Rudd, όμως, προτίμησε να αφήσει το ρόλο του κομπάρσου και ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου αρχικά αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ρασίγκ Παρί. Από την επόμενη χρονιά, όμως, έριξε άγκυρα στη Βιλερμπάν, όπου έπαιξε επτά ολόκληρα έτη, τα καλύτερα της καριέρας του. Αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, με αποτέλεσμα η φανέλα με το 4 να αποσυρθεί και να αναρτηθεί στην οροφή του «Αστρομπάλ». Είχε προλάβει να την φορέσει αρκετά χρόνια νωρίτερα μία άλλη «μορφή» του συλλόγου, ο σπουδαίος point guard,Alain Gilles, ο οποίος φόρεσε την «τιμημένη» πράσινη στολή, από τα 19 του μέχρι την ηλικία των 40 ετών και οδήγησε την ομάδα του σε μεγάλες διακρίσεις. Όπως λέει και το γνωστό moto της Euroleague «I feel devotion»!  

Η Βιλερμπάν βρέθηκε στην αφάνεια στα τελευταία χρόνια της καριέρας του Ζιλ, με εξαίρεση έναν τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων την περίοδο 1982- 1983, όπου ηττήθηκε από τη Σκαβολίνι, για να επανέλθει στο προσκήνιο το 1995, χάρη και στον Delaney, ο οποίος πλαισιώθηκε από άξιους συμπαραστάτες, όπως ο  Alain Digbeu, ο Ronnie Smith και ο Jim Bilba. Το μεγάλο άλμα όμως το έκανε την περίδο 1996- 97, όταν προκρίθηκε στο Final Four της Ρώμης, αποκλείοντας την Εφές Πίλσεν, με μια εκπληκτική νίκη στο Αμπντί Ιπεκτσί (57- 62), όπου ο Ραντ σκόραρε 20 πόντους. Στη Ρώμη δεν τα κατάφερε, αφού η Barcelona αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο.