Μπαίνουμε σε περίοδο που το μπασκετάκι θα πρωταγωνιστεί στην καθημερινότητά μας. Η βιτρίνα του αθλήματος, για την ακρίβεια η βιτρίνα αυτού που εντέχνως αποκαλείται «επαγγελματικός αθλητισμός», θα έχει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας για αρκετές ημέρες. Τι γίνεται όμως πίσω από τη βιτρίνα; Τι γίνεται στις παρακάτω κατηγορίες του μπάσκετ;
Μια ομάδα Β ή Γ εθνικής, σύμφωνα με τη νομοθεσία είναι ερασιτεχνικό σωματείο. Όπως ακριβώς το λέω. Ερασιτεχνικό. Οι αθλητές παίζουν «για τη χαρά του αθλήματος» και μόνο, χωρίς αμοιβή. Οι μετακινήσεις των σωματείων από πόλη σε πόλη που απαιτούνται για να γίνονται τα πρωταθλήματα πληρώνονται από την ΕΟΚ (Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης). Υποτίθεται ότι ούτε καν εισιτήριο δεν υπάρχει στους αγώνες, εκτός από τους αγώνες που κόβει και εισπράττει η ίδια η ΕΟΚ και κοστίζουν €2,00. Σύμφωνα με τη λογική της ΕΟΚ τα πρωταθλήματα Β και Γ εθνικής είναι πρωταθλήματα για «παραγωγή» ταλέντων.
Αυτά λέει η θεωρία. Ας δούμε όμως τι λέει και η πράξη.
Για να φτιάξεις μια ομάδα Γ εθνικής θα πρέπει να ψωνίσεις παίκτες από γραφείο μάνατζερ. Όπως ακριβώς το ακούτε! Όλοι οι παίκτες έχουν μάνατζερ αφού αμείβονται κανονικότατα με θαυμάσια ΜΑΥΡΑ χρήματα. Ο μάνατζερ παίρνει 10% προμήθεια από το ποσό που συμφωνεί ο παίκτης. Και μιλάμε για ποσά μέχρι 20 και 25 χιλιάδων ευρώ για τη σαιζόν. Αν πρόκειται για επαρχιακή ομάδα προσθέτεις κάτι τις παραπάνω, φαγητό και σπίτι. Και γιατί όλοι αγοράζουν παίκτες και δεν στηρίζονται στα «ταλέντα» όπως λέει και η λογική της ΕΟΚ; Μα αν υποθέσουμε ότι βασίζεσαι στην ομάδα-φυτώριο που σε ανέβασε στη Γ εθνική και δε φέρεις «μισθοφόρους» παίκτες, η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη, αφού το αγωνιστικό επίπεδο της Γ εθνικής είναι όχι ένα, αλλά και πέντε κι έξι σκαλοπάτια παραπάνω από τα τοπικά πρωταθλήματα. Συνεπώς θες δε θες μπαίνεις στο χορό. Γι αυτό και όλα τα γνωστά γραφεία μάνατζερ, έχουν παραρτήματα αποκλειστικά για τις «μικρές» κατηγορίες.
Τα «ερασιτεχνικά» πρωταθλήματα λοιπόν είναι καθαρά επαγγελματικά ως προς τις αμοιβές, εντελώς ερασιτεχνικά ως προς τις διαδικασίες και μύλος ως προς το πως εξελίσσονται αφού εκτός από τις μάχες που γίνονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπάρχουν πολύ πιο έντονες μάχες έξω απ αυτόν. Όσο αφορά στο τελευταίο, υπάρχει μια μεγάλη κόντρα ανάμεσα στην ΕΟΚ και τα διάφορα γραφεία των μάνατζερ. Κόντρα υπεροχής. Εδώ οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητες αλλάζουν καθημερινά. Η ΕΟΚ ορίζει και κατευθύνει τους διαιτητές κι οι μάνατζερ πολλούς από τους παίκτες που εκπροσωπούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να πάρεις πρωτάθλημα δεν αρκεί να έχεις την καλύτερη ομάδα.
Αν λοιπόν τα έχεις καλά με την ΕΟΚ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, π.χ. δαγκωτή ψήφο στους «ημετέρους» στις εκλογές της ομοσπονδίας, τυφλή υπακοή σε άνωθεν εντολές κλπ κλπ, όταν «έρθει η ώρα σου» έρχονται οι διαιτητές και σε πάνε τρένο, ενώ κόβουν βαθμούς από τους ανταγωνιστές σου.
Αν πάλι είσαι καλός πελάτης κάποιου μάνατζερ, που σημαίνει ότι του τα έσταξες κανονικά για να ψωνίσεις απ΄ αυτόν και του έδειξες ότι θα ξαναψωνίσεις από τον ίδιο, τότε σε σπρώχνει το «γραφείο». Κάποιοι παίκτες π.χ. του ιδίου γραφείου που παίζουν σε ανταγωνίστριες ομάδες, στα κρίσιμα παιχνίδια των ομάδων τους εντελώς τυχαία βρίσκονται σε «κακή βραδιά». Κάποιοι άλλοι σε αδιάφορες βαθμολογικά ομάδες σκίζονται για να νικήσουν τον Χ ανταγωνιστή σου. Βλέπετε το γραφείο δεν ξεχνά τα παιδιά που το βοηθούν και τα σπρώχνει… Εδώ αχαριστία δεν υπάρχει…
Θα μου πείτε τώρα το κλασσικό: Παραβιάσατε ανοιχτές θύρες εκεί στην Calpicon Ltd., στον πρωταθλητισμό όλα είναι βρώμικα. Είναι; Είναι και θα είναι, γιατί αρκετοί πλουτίζουν απ αυτή την ιστορία και ευθέως και πλαγίως και μεταφορικά. Άλλοι, οι περισσότεροι, απλά ζουν. Έτσι κανείς δεν έχει συμφέρον να την ξεσκεπάσει, να προσπαθήσει τουλάχιστο να τη σταματήσει. Όλοι βολεύονται! Και όταν κάποτε γίνει η στραβή τότε όλοι μούγκα! Δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν. Κάτι σαν τους καυγάδες στο Γαλατικό χωριό του Αστερίξ, που όταν χρειάζεται το παίζουν όλοι αδιάφοροι…
Αυτά που γράφω πολλοί θα τα διαβάσουν και θα δουν γνωστές καταστάσεις, κανείς όμως δε θα βγει να τα καταγγείλει, αφού δε θα υπάρχουν μάρτυρες. Ομερτά…«Και γιατί το γράφεις το κείμενο;» θα με ρωτήσεις εύλογα αναγνώστη μου.
Το κείμενο γράφτηκε για να αναδειχθούν τα θύματα, τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας, που δεν είναι άλλα από τους ίδιους τους αθλητές αυτών των κατηγοριών.
Μιλάμε για όλους αυτούς τους εκατοντάδες μικρομεσαίας αξίας «επαγγελματίες» αθλητές που αποτελούν την αναλώσιμη ενέργεια με την οποία κινείται το σύστημα των μικρών κατηγοριών.
Πιτσιρικάδες μπαίνουν με όνειρα κι ελπίδες στην ιδέα του επαγγελματία αθλητή, που θα κάνει το χόμπι του επάγγελμα και θα ζει πλουσιοπάροχα. Βγαίνουν και τα πρώτα εύκολα χρήματα κι όλα είναι όμορφα. Όταν με τον καιρό φανεί ότι δεν είναι πρωτοκλασάτοι παίκτες, οι περισσότεροι έχουν ήδη μπει στο τρυπάκι του «παίζω και ζω» αφού με τα χρήματα που βγάζουν ζούνε τουλάχιστον άνετα. Όταν όμως στα τριαντακάτι τους αναγκάζονται βιολογικά να σταματήσουν το μπασκετάκι τότε είναι παντελώς ξεκρέμαστοι. Το σύστημα πήρε απ αυτούς ότι χρειαζόταν για να ζήσει και πλέον τους πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα. Ξαφνικά ψάχνονται για μια δουλειά χωρίς μέχρι τότε να έχουν κάνει τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός από το να παίζουν μπάσκετ. Τραγωδία...
Σκέψου μόνο για να δεις τη διαφορά βιτρίνας με τους πίσω από τη βιτρίνα ότι αν ο Τεόντοσιτς π.χ. σταματήσει σήμερα το μπάσκετ, έχει στην άκρη τόσα ώστε να ζήσει όλη τη ζωή του τουλάχιστον αξιοπρεπώς, για να μην πω πλουσιοπάροχα, χωρίς να χρειαστεί ξαναδουλέψει. Ένας τριανταπεντάρης όμως «επαγγελματίας» παίκτης Β ή Γ εθνικής δεν έχει σχεδόν τίποτα, ούτε καν ασφάλιση…
Μια ομάδα Β ή Γ εθνικής, σύμφωνα με τη νομοθεσία είναι ερασιτεχνικό σωματείο. Όπως ακριβώς το λέω. Ερασιτεχνικό. Οι αθλητές παίζουν «για τη χαρά του αθλήματος» και μόνο, χωρίς αμοιβή. Οι μετακινήσεις των σωματείων από πόλη σε πόλη που απαιτούνται για να γίνονται τα πρωταθλήματα πληρώνονται από την ΕΟΚ (Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης). Υποτίθεται ότι ούτε καν εισιτήριο δεν υπάρχει στους αγώνες, εκτός από τους αγώνες που κόβει και εισπράττει η ίδια η ΕΟΚ και κοστίζουν €2,00. Σύμφωνα με τη λογική της ΕΟΚ τα πρωταθλήματα Β και Γ εθνικής είναι πρωταθλήματα για «παραγωγή» ταλέντων.
Αυτά λέει η θεωρία. Ας δούμε όμως τι λέει και η πράξη.
Για να φτιάξεις μια ομάδα Γ εθνικής θα πρέπει να ψωνίσεις παίκτες από γραφείο μάνατζερ. Όπως ακριβώς το ακούτε! Όλοι οι παίκτες έχουν μάνατζερ αφού αμείβονται κανονικότατα με θαυμάσια ΜΑΥΡΑ χρήματα. Ο μάνατζερ παίρνει 10% προμήθεια από το ποσό που συμφωνεί ο παίκτης. Και μιλάμε για ποσά μέχρι 20 και 25 χιλιάδων ευρώ για τη σαιζόν. Αν πρόκειται για επαρχιακή ομάδα προσθέτεις κάτι τις παραπάνω, φαγητό και σπίτι. Και γιατί όλοι αγοράζουν παίκτες και δεν στηρίζονται στα «ταλέντα» όπως λέει και η λογική της ΕΟΚ; Μα αν υποθέσουμε ότι βασίζεσαι στην ομάδα-φυτώριο που σε ανέβασε στη Γ εθνική και δε φέρεις «μισθοφόρους» παίκτες, η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη, αφού το αγωνιστικό επίπεδο της Γ εθνικής είναι όχι ένα, αλλά και πέντε κι έξι σκαλοπάτια παραπάνω από τα τοπικά πρωταθλήματα. Συνεπώς θες δε θες μπαίνεις στο χορό. Γι αυτό και όλα τα γνωστά γραφεία μάνατζερ, έχουν παραρτήματα αποκλειστικά για τις «μικρές» κατηγορίες.
Τα «ερασιτεχνικά» πρωταθλήματα λοιπόν είναι καθαρά επαγγελματικά ως προς τις αμοιβές, εντελώς ερασιτεχνικά ως προς τις διαδικασίες και μύλος ως προς το πως εξελίσσονται αφού εκτός από τις μάχες που γίνονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπάρχουν πολύ πιο έντονες μάχες έξω απ αυτόν. Όσο αφορά στο τελευταίο, υπάρχει μια μεγάλη κόντρα ανάμεσα στην ΕΟΚ και τα διάφορα γραφεία των μάνατζερ. Κόντρα υπεροχής. Εδώ οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητες αλλάζουν καθημερινά. Η ΕΟΚ ορίζει και κατευθύνει τους διαιτητές κι οι μάνατζερ πολλούς από τους παίκτες που εκπροσωπούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να πάρεις πρωτάθλημα δεν αρκεί να έχεις την καλύτερη ομάδα.
Αν λοιπόν τα έχεις καλά με την ΕΟΚ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, π.χ. δαγκωτή ψήφο στους «ημετέρους» στις εκλογές της ομοσπονδίας, τυφλή υπακοή σε άνωθεν εντολές κλπ κλπ, όταν «έρθει η ώρα σου» έρχονται οι διαιτητές και σε πάνε τρένο, ενώ κόβουν βαθμούς από τους ανταγωνιστές σου.
Αν πάλι είσαι καλός πελάτης κάποιου μάνατζερ, που σημαίνει ότι του τα έσταξες κανονικά για να ψωνίσεις απ΄ αυτόν και του έδειξες ότι θα ξαναψωνίσεις από τον ίδιο, τότε σε σπρώχνει το «γραφείο». Κάποιοι παίκτες π.χ. του ιδίου γραφείου που παίζουν σε ανταγωνίστριες ομάδες, στα κρίσιμα παιχνίδια των ομάδων τους εντελώς τυχαία βρίσκονται σε «κακή βραδιά». Κάποιοι άλλοι σε αδιάφορες βαθμολογικά ομάδες σκίζονται για να νικήσουν τον Χ ανταγωνιστή σου. Βλέπετε το γραφείο δεν ξεχνά τα παιδιά που το βοηθούν και τα σπρώχνει… Εδώ αχαριστία δεν υπάρχει…
Θα μου πείτε τώρα το κλασσικό: Παραβιάσατε ανοιχτές θύρες εκεί στην Calpicon Ltd., στον πρωταθλητισμό όλα είναι βρώμικα. Είναι; Είναι και θα είναι, γιατί αρκετοί πλουτίζουν απ αυτή την ιστορία και ευθέως και πλαγίως και μεταφορικά. Άλλοι, οι περισσότεροι, απλά ζουν. Έτσι κανείς δεν έχει συμφέρον να την ξεσκεπάσει, να προσπαθήσει τουλάχιστο να τη σταματήσει. Όλοι βολεύονται! Και όταν κάποτε γίνει η στραβή τότε όλοι μούγκα! Δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν. Κάτι σαν τους καυγάδες στο Γαλατικό χωριό του Αστερίξ, που όταν χρειάζεται το παίζουν όλοι αδιάφοροι…
Αυτά που γράφω πολλοί θα τα διαβάσουν και θα δουν γνωστές καταστάσεις, κανείς όμως δε θα βγει να τα καταγγείλει, αφού δε θα υπάρχουν μάρτυρες. Ομερτά…«Και γιατί το γράφεις το κείμενο;» θα με ρωτήσεις εύλογα αναγνώστη μου.
Το κείμενο γράφτηκε για να αναδειχθούν τα θύματα, τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας, που δεν είναι άλλα από τους ίδιους τους αθλητές αυτών των κατηγοριών.
Μιλάμε για όλους αυτούς τους εκατοντάδες μικρομεσαίας αξίας «επαγγελματίες» αθλητές που αποτελούν την αναλώσιμη ενέργεια με την οποία κινείται το σύστημα των μικρών κατηγοριών.
Πιτσιρικάδες μπαίνουν με όνειρα κι ελπίδες στην ιδέα του επαγγελματία αθλητή, που θα κάνει το χόμπι του επάγγελμα και θα ζει πλουσιοπάροχα. Βγαίνουν και τα πρώτα εύκολα χρήματα κι όλα είναι όμορφα. Όταν με τον καιρό φανεί ότι δεν είναι πρωτοκλασάτοι παίκτες, οι περισσότεροι έχουν ήδη μπει στο τρυπάκι του «παίζω και ζω» αφού με τα χρήματα που βγάζουν ζούνε τουλάχιστον άνετα. Όταν όμως στα τριαντακάτι τους αναγκάζονται βιολογικά να σταματήσουν το μπασκετάκι τότε είναι παντελώς ξεκρέμαστοι. Το σύστημα πήρε απ αυτούς ότι χρειαζόταν για να ζήσει και πλέον τους πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα. Ξαφνικά ψάχνονται για μια δουλειά χωρίς μέχρι τότε να έχουν κάνει τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός από το να παίζουν μπάσκετ. Τραγωδία...
Σκέψου μόνο για να δεις τη διαφορά βιτρίνας με τους πίσω από τη βιτρίνα ότι αν ο Τεόντοσιτς π.χ. σταματήσει σήμερα το μπάσκετ, έχει στην άκρη τόσα ώστε να ζήσει όλη τη ζωή του τουλάχιστον αξιοπρεπώς, για να μην πω πλουσιοπάροχα, χωρίς να χρειαστεί ξαναδουλέψει. Ένας τριανταπεντάρης όμως «επαγγελματίας» παίκτης Β ή Γ εθνικής δεν έχει σχεδόν τίποτα, ούτε καν ασφάλιση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου